Title: Black Orchid
Genre: Superhero
Story: Neil Gaiman
Art: Dave McKean
Publisher: DC Comics
Year: 1991 as TPB (as tree-part mini-series - 1988)
Pages: 160
Rate: 92/100
PROMO: From one of the most highly recognised and award winning comic writers on the scene today, Neil Gaiman (Sandman, Death, Violent Cases), and his sometime collaborator, innovative artist Dave McKean (Arkham Asylum, Cages, Violent Cases) comes a haunting and stylish exploration of birth, death and renewal. Both human and flower the heroine, Black Orchid, undertakes a hazardous journey to uncover her true origins, providing a moving ecological parable for our times. This work by Gaiman and Mckean is an early showcase for the talent we know today.
REVIEW: Proćiće još koja godina, još koja desetina strana stripa, dok Neil Gaiman ne počne da donosi magiju i nepatvorenu umetnost u svet američkog stripa glavne struje - tamo negde od osmog broja Sandmana. Ali već ovde povlači jasnu, kilometrima dugu i desetinama metara široku crtu između sebe i ostatka tadašnje (danšanje, prošle, buduće...) scene, bivajući verovatno najkrhikji, najdelikatniji umetnik koji je ikad svojim radom bio deo strip industrije. Njega ovde, za razliku od Milera ili Mura ne zanima politika, moderno društvo, već smao i isključivo ono umetničk, ono lepo zbog lepog, zaneseno, onostrano, ako ne bitnije, onda makar ono što je iznad svakodnevnog života, ono što levičari, desničari, fašisti i liberali ne mogu svojim kandžama nikad ni da dotaknu, a kamoli da unište. Može se ova savremena vizija superheroine koja je pola žena-pola biljka posmatrati i kroz prizmu zelenog, ekološkog pokreta, ali ne mora. Ne, ztaista ne mora, jer, suštinski ovo je pogled na superheroje zarobljene u modernom svetu, baš kao i u delima gore pomenutih autora, samo ovde tanannije, ne toliko okrenuto moralnim dilemama entiteta koji bi trebali biti vrhunski pravedni stavljenih u svet političke korektnosti, ljudski prava i kriminala i ljudksog zla koje je mutiralo u bezbroj vrhunski izdržljivih oblika, već na emocije tih stvorenja... i upravo tu stoji ta manjkavost, to što ga deli od ultimativnog remek-dela, nekada ta emocija nije dorečena, nekada je usiljena.
Ono što je, pak, bezgrešno jeste vizuelni stil darovitog Dejva MekKejna i ovde, kao i u nizu plodova saradnje sa Gejmenom - iscrtava prelepe prizore, donosi možda i veću dozu umetničkog i lepog nego li pišćev narativ.
0 comments:
Post a Comment